Kennari fjallar um hversu mörg orð geta tengst einum og sama hlutnum sem við finnum
í umhverfinu. T.d. getur steinn einnig verið möl, grjót, berg... Í kjölfarið útskýrir kennarinn
leikreglurnar:
- Nemendum er skipt í tvö lið (eða jafn mörg og stafrófsdúkarnir eru) og hvert lið fær einn dúk sem lagður er á jörðina spölkorn frá hinum liðunum.
- Á tilteknum tíma (t.d. 2 mínútum) á liðið að keppast við að leggja hluti úr umhverfinu á hvern staf á starfrófsdúknum sem samsvarar fyrsta staf í heiti hlutarins. T.d. Stein er hægt að leggja á stafinn S en einnig á stafinn G (grjót) og M (möl).
- Aðeins má setja tvo hluti á hvern staf, hvorn hlut fyrir sitt orð. Í upphafi er ágætt að nemendur megi bæði nota nafnorð og lýsingarorð á dúkinn en þegar þeir hafa leikið leikinn má þrengja reglurnar og gefa þau fyrirmæli að á bak við hvern hlut verði að vera nafnorð. Leikurinn hentar unglingum mjög vel í tungumálanámi. Þá verður að sjálfsögðu að gæta þess að stafrófið á dúknum sé í samræmi við það tungumál sem leikurinn er leikinn á. Leikurinn reynir ekki bara á kunnáttu nemenda í náttúrufræði, þ.e. hversu mörg fyrirbæri í umhverfinu þeir þekkja, heldur einnig á hversu auðugum orðaforða þeir búa yfir, sbr. að einn og sami hluturinn getur borið mörg mismunandi heiti.
- Að tveimur mínútum liðnum hóar kennarinn á nemendur (eða blístrar eða flautar). Allir safnast saman við sama dúkinn og andstæðingar þeirra sem settu á dúkinn telja stigin með hjálp allra. Hver sem sett hefur hlut á dúk þarf að upplýsa orðið sem er að baki hlutnum.
Snjallt er að skrifa orðin niður um leið (skipa ritara) og safna þeim þannig saman til frekari
úrvinnslu í skólanum.
Fyrir hvert orð sem er á dúknum fær liðið eitt stig. Þannig er hægt að fá mest tvö stig fyrir hvern
bókstaf, alls 48 stig að hámarki. (Miðað við íslenskan stafrófsdúk með 24 bókstöfum,